اگر جهانگیری در مناظرات انتخابات ریاست جمهوری حضور نداشت و به دفاع از روحانی نمی‌پرداخت، معلوم نبود ایشان رأی بیاورد. 

از سویی جهانگیری تمام کارهای دولت را مدیریت و هدایت می‌کند. سخنان رور گذشته معاون اول رئیس جمهور در همایش روز ملی صادرات بسیار تلخ و ناراحت کننده بود. با ایشان به دور از اخلاق حرفه‌ای برخورد شده است. آقای‌روحانی خاطره و سابقه خوشی از دوستی با آقای جهانگیری به جای نخواهد گذاشت. واقعیت این است که به ایشان باید جایزه سنگ صبوری را داد. با همه این احوال ای کاش چنین مباحثی رسانه‌ای نمی‌ شد. بالاخره کشور در شرایطی نیست که انسجام و وفاق بین اعضای دولت بشکند. به نظر وزرای دولت عصبی و پرخاشگر هستند، صبر و حوصله کمی دارند و زود از کوره در می‌روند، کم طاقتی و فشار کار روی وزرا و مدیران دولت تاثیر منفی گذاشته است. اما کشور به مردان بزرگ در چنین مواقعی نیاز دارد. کسی که رئیس جمهوری یا وزیر یا مدیر ارشد می‌شود، باید در چنین روزهای سختی خودش را نشان دهد. در این شرایط آقای روحانی به عنوان پدر و بزرگ دولت، باید نیروهای زیر مجموعه خود را جمع کند و دست دوستی و محبت بر سر آنها بکشد و با ملاطفت و توجه بیشتری به مسائل رسیدگی کند. رئیس‌جمهوری باید وزرا و معاونان خود را به آرامش و صبوری بیشتری دعوت کند و از سویی مناسباتش را با قوای دیگر بهبود بخشد. این رئیس جمهوری است که باید دولت را جمع کند. به نظر می‌رسد با توجه به اطلاعاتی که در دست است، اوضاع در دولت به‌هم ریخته است. در درون دولت حداقل ۳فراکسیون اعتدالیون، اصلاح طلبان و مستقلین وجود دارد که به نوعی یکدیگر را خنثی می‌کنند. در جهت هم افزایی با هم عمل نمی‌کنند و از هم یارگیری می‌کنند! البته ممکن است بخشی از این کار طبیعی باشد اما وجود چنین شکافی در حال حاضر به صلاح نیست. شاید هم وجود فراکسیون در دولت لازم باشد به شرطی که به یکدیگر کمک کرده و همگرایی داشته باشند. اما باید مجددا متذکر شد که رأی آقای روحانی مدیون آقای جهانگیری و حضور اوست.